Tofu to rodzaj wysokobiałkowego serka, produkowanego z mleka sojowego. Każdy ser, w tym także tofu, jest źródłem białka w diecie. To idealny zamiennik dla wyrobów pochodzących z mleka krowiego, owczego czy koziego. Jest idealnie przyswajany przez osoby z nietolerancją laktozy i często wykorzystywany do sporządzania posiłków przez osoby, które stosują dietę roślinną. Wiele informacji o tofu i jego właściwościach pojawia się już w starożytnych Chinach. Podobno powstało przez przypadek jako niezamierzony skutek zakwaszenia mleka sojowego. Twaróg ten jest od wieków stosowany w kuchni azjatyckiej. W Japonii, Wietnamie czy Tajlandii jest nieodzownym składnikiem wielu dań . Do Europy tofu trafiło w drugiej połowie XX wieku. Jest szeroko wykorzystywane w każdej kuchni, gdyż idealnie komponuje się z wieloma daniami. Jego neutralny smak pozwala na szerokie zastosowanie i wykorzystywanie w zasadzie do każdego posiłku. Tofu to ser, który powstaje z mleka sojowego w procesie, opierającym się na koagulacji tego mleka. Na czym ten proces polega? Do mleka sojowego dodaje się środek koagulujący, którym może być sok z cytryny bądź siarczan wapnia lub magnezu. Białko sojowe oddziela się wtedy od serwatki, powstają grudki, które należy odsączyć z nadmiaru płynu. Często do tofu dodawane są przyprawy, których zadaniem jest przede wszystkim poprawa smaku, na przykład bazylia czy chili. Co wyróżnia tofu od innych produktów białkowych? Oto jego zalety: łagodny i delikatny smak, idealna baza dla wielu potraw, możliwość wykorzystywania do dań głównych, jak i przekąsek, sałatek, dobre źródło wapnia, idealny zamiennik dla mięsa, szczególnie w diecie wegetariańskiej, niski indeks glikemiczny, brak cholesterolu (produkt w 100% roślinny), zawartość cennych aminokwasów, źródło żelaza, fosforu, witaminy E i sodu. W skład naturalnego tofu wchodzą tylko 3 składniki – nasiona soi, woda i niewielka ilość soli. Dlatego też zawiera tak niewiele kalorii. Z uwagi na konsystencję produkt ten nadaje się do dalszej obróbki (wędzenia, smażenia). Niektórzy potrzebują więcej czasu, aby polubić ten rodzaj sera, ale z pewnością warto, z uwagi na szereg pozytywnych właściwości. Ser tofu Ser tofuto wysokobiałkowy niefermentowany produkt sojowy. Koagulacja mleczka sojowego pozwala uzyskać konsystencję podobną do twarogu. Ser tofu idealnie zastępuje inne sery czy mięso. Jako produkt pochodzenia sojowego ma bardzo pozytywne oddziaływanie na organizm człowieka. Zwykle sprzedawany jest w kostce, zanurzonej w wodzie, w kartonowym lub plastikowym pudełku. Delikatny i naturalny dobrze łączy się z innymi potrawami. Ser tofu można zakupić w wielu postaciach: ● naturalnej- ser tofu jest wtedy twardy lub miękki i może być smażony, gotowany lub bezpośrednio dodawany do innych potraw, ● jedwabistej (kremowej)- delikatna konsystencja stwarza możliwości dodawania do sosów, dipów czy ciast, ● produktów na bazie sera tofu- jako zdrowe „fast foody”, pasty kanapkowe, kotlety czy parówki. Producenci oferują sery tofu w przeróżnych postaciach. Istnieje tofu wędzone, smażone, grillowane czy wzbogacone różnymi przyprawami. Świetnie sprawdzają się jako dodatki do kanapek, obiadów czy lekkich przekąsek. Przy wyborze tofu należy przede wszystkim kierować się preferencjami smakowymi i pomysłami na jego wykorzystanie. Ser tofu swoim wyglądem przypomina kostkę białego sera, jeśli występuje w twardej postaci. Natomiast tofu jedwabiste przypomina gęstą śmietanę. Jak jeść tofu? Tofumożna jeść i przyrządzać na wiele sposobów. Jak jeść tofu? Twarde tofu idealnie nadaje się do smażenia, gotowania czy nawet duszenia. Z uwagi na swój delikatny smak wymaga odpowiedniego doprawienia. Chili, bazylia czy inne przyprawy zawsze nadają tofu wyrazisty i ciekawy smak. Tofu jedwabiste traktowane jest jako zdrowy zamiennik śmietany. Bardzo często wykorzystywane jest do przyrządzania deserów, do zagęszczania zup czy jako dodatek do domowej pizzy. Jeden z rodzajów tofu przypomina swoim wyglądem, smakiem i zapachem ser pleśniowy. I ten rodzaj tofu można jeść w sałatkach, dodawać do sosów, kanapek czy zup i owoców. Tofu bardzo intensywne w smaku można podawać zamiast wędzonych ryb, Opiekane tofu, zdecydowanie twardsze, idealnie komponuje się z warzywami czy mięsem wołowym. Tofu to sprawdzony i zdrowy produkt dla diabetyków. Posiada niski indeks glikemiczny, a regularne spożywanie obniża poziom cukru we krwi. Osoby nie tolerujące laktozy lub uczulone na produkty mleczne mogą bez obaw jeść tofu w każdej postaci. Bardzo często po tofu sięgają osoby na diecie odchudzającej. Ten produkt jest przede wszystkim lekkostrawny i niskokaloryczny. Tofu to także bardzo dobry produkt dla osób, które uwielbiają gotować. Można z niego przyrządzać naprawdę przeróżne potrawy. Smażenie, pieczenie, gotowanie, wędzenie czy marynowanie to jedne z wielu możliwości przygotowywania i jedzenia tofu. Co to tofu? Właściwości Właściwości i wartości odżywcze tofu są doceniane od dawna. Ten rodzaj sera zawiera wiele składników odżywczych: ● białka, ● aminokwasy, ● tłuszcze roślinne, ● węglowodany, ●. minerały. Tofu, jak wszystkie produkty sojowe, jest źródłem fitoestrogenów, które pomagają zwalczać cholesterol, obniżają ciśnienie tętnicze czy zmniejszają ryzyko chorób serca. Większość związków, zawartych w tofu szczególnie sprzyja kobietom. Pozwalają one łagodzić objawy menopauzy, chronią przed osteoporozą, zmniejszają objawy napięcia przedmiesiączkowego. Tofu polecane jest osobom, które nie jedzą mięsa. Weganie i wegetarianie dzięki produktom z tofu zapewniają organizmowi odpowiednią ilość wapnia i żelaza. Tofu wykazuje także działanie przeciwnowotworowe. Jest to produkt lekkostrawny, który pozytywnie wpływa na funkcje układu pokarmowego. Warto wiedzieć, jaka jest wartość odżywcza w 100 g surowego tofu: wartość energetyczna – do 80 kcal, białko – 8 g, tłuszcz – do 5g, błonnik – 0,3 g, węglowodany – do 2 g, wapń – 350 g, żelazo – 5g, magnez – 30 mg, potas – 121 g. Z czego jest tofu? Aby zrobić tofunależy najpierw namoczyć ziarna soi i zmielić je z wodą. W ten sposób jest otrzymywane mleko sojowe, a to właśnie z niego powstaje ten produkt. Z czego jest zrobione tofu? Odpowiedź jest prosta – właśnie z mleka sojowego, poddawanego procesom koagulacji, przy użyciu soli lub soku z cytryny. Smak tofu zależy od składnika, który jest używany w podczas koagulacji. Białko sojowe oddziela się od serwatki, a z powstałej masy powstają bloki tofu. Jak przygotować samodzielnie tofu? Oto jeden ze sposobów: namoczyć ziarna soi przez 11 godzin w zimnej wodzie, zmielić je na gładką masę, dodać powstałą masę do wrzącej wody i gotować do powstania piany, odcedzić ugotowana masę, uzyskany płyn sojowy podgrzewać przez kilka minut i stopniowo dodawać sok z cytryny, cały czas mieszając, powstałe tak kawałki tofu odcisnąć z nadmiaru wody, zawinąć w gazę i pozostawić w lodówce na kilka godzin. Tak przygotowane tofu można wykorzystać do wielu kulinarnych zadań. Warto je przygotowywać samodzielnie lub kupować i dodawać w kuchni do śniadań, obiadów czy deserów. Różnorodność walorów smakowych i odżywczych powoduje, iż tofu można stosować do wszystkich rodzajów dań. Czytaj też:

24 lipca 2022 Chyba każdy czytelnik, widz lub gracz zna uczucie, które pojawia się po przeczytaniu ostatniego tomu z książkowej serii, obejrzeniu finałowego odcinka serialu albo przejściu końcowego epizodu w grze… Przebywając dłuższy czas w rozbudowanych światach, wykreowanych przez twórców z pomocą niczym nieskrępowanej wyobraźni, trudno nie doświadczyć pewnego rodzaju pustki, kiedy przygodę z utworem mamy już za sobą. Czy (poza powtórną lekturą, seansem, rozgrywką) istnieje na to jakieś lekarstwo? Zapraszamy do świata fanfiction, czyli niezwykle ostatnio popularnych fanfików. Fanfik, fanfiction - co to jest? Fanfiction to utwór literacki stworzony przez fanów, który powstał na kanwie powieści, opowiadania, komiksu, serialu, filmu lub gry komputerowej. Możemy spotkać się także z jego nazwą z użyciem rozdzielnej pisowni: fan fiction lub określeniami skróconymi: fanfik, fanfic. W fanfiction najczęściej pojawiają się bohaterowie znani z oryginalnego utworu, często jednak spotykamy w nich także postaci wykreowane przez fanów od podstaw. Mogą być oni osadzeni w świecie znanym z ich literackich/filmowych/serialowych pierwowzorów lub wręcz przeciwnie – wrzuceni w zupełnie odmienne realia. Specyficzny rodzaj fanfiction stanowią teksty, które opisują zmyślone przygody realnych, znanych postaci, np. muzyków lub aktorów. Fanfiction może stanowić kontynuację oryginalnego dzieła (tzw. sequel), ale także opisywać wydarzenia rozgrywające się rozpoczęciem jego fabuły (prequel). Nic nie stoi na przeszkodzie, aby opowiedzieć w fanfiku alternatywną wersję wydarzeń ukazanych w pierwowzorze albo ukazać je z perspektywy innego bohatera, stosując narrację personalną. Można także rozwinąć wątki, które autor w oryginale zaledwie zarysował. Niektóre ambitne fanfiki to crossovery, czyli teksty skupiające bohaterów z różnych, niezwiązanych ze sobą utworów w jednym wspólnym świecie przedstawionym. Które książki są podstawą dla fanfiction? Chociaż fanfiki mogą być tworzone na podstawie seriali, filmów czy gier komputerowych, najczęściej tworzone są jednak wokół powieści. Fani szczególnie szukają inspiracji w wielotomowych książkach fantasy lub science fiction o rozbudowanej, intrygującej fabule, w których świat przedstawiony funkcjonuje na zupełnie innych zasadach niż w naszej rzeczywistości, co pozwala puścić wodze fantazji i zachęca do twórczej interpretacji. Równie popularne są romanse – w opartych na nich fanfikach można na nowo opowiedzieć historię zakochanych, zmienić jej zakończenie lub nawet obiekt uczuć głównego bohatera. Popularne są także fanfiki utrzymane w konwencji grozy lub parodii. Niektóre dzieła są szczególnie popularne wśród twórców fanfiction. W internecie nie brakuje amatorskich opowiadań, w których wydarzenia rozgrywają się w świecie Harry’ego Pottera, wykreowanym przez Rowling lub w Śródziemiu, które poznaliśmy dzięki kultowej serii „Władca Pierścieni” Tolkiena. Bez problemu znajdziemy w sieci także utwory stworzone przez wielbicieli skomplikowanej relacji miłosnej Belli i Edwarda z sagi „Zmierzch” oraz niebezpiecznych przygód Katniss Everdeen, bohaterki serii Igrzyska Śmierci, stworzonej przez Suzanne Collins. Zdarza się, że fanfiction osiąga tak dużą popularność, że staje się odrębnym i samodzielnym utworem literackim. Tak stało się w przypadku serii „After”, opowiadającej o pogmatwanym uczuciu nastoletnich bohaterów: Tessy i Hardina. Jej autorka, Anna Todd, początkowo opisywała ich przygody na platformie internetowej, inspirując się postacią jednego z członków popularnego zespołu muzycznego One Direction. Z czasem opisywana przez nią historia nabrała znacznego rozgłosu i przykuła uwagę wydawnictwa, co skutkowało publikacją serii książkowych bestsellerów, z których część doczekała się już ekranizacji filmowych. Warto zauważyć, że w tym przypadku luźną inspiracją do powstania fanfiction była osoba, a nie inne dzieło literackie, co pozwoliło uniknąć naruszeń prawa autorskiego. Praktyczne wskazówki, jak napisać fanfiction Chociaż pewna doza amatorskości jest nieodłączną cechą fanfików i nadaje im swoistego uroku, naprawdę warto przygotować się do tworzenia ich w odpowiedni sposób. Przede wszystkim należy dokładnie zapoznać się z pierwowzorem – w końcu adresatami twojego fanfiction są osoby, które podobnie jak ty są fanami opisywanego uniwersum i bez problemu dostrzegą wszelkie pomyłki i nieścisłości. Aby tego uniknąć, warto przeczytać daną książkę lub obejrzeć serial więcej niż jeden raz. Możesz także sięgnąć po ogólne wskazówki, jak napisać opowiadanie – fanfiki to często krótkie formy, przypominające właśnie ten gatunek literacki. Chcesz napisać naprawdę dobre fanfiction? Zastanów się, co w pierwowzorze najbardziej cię zaintrygowało. Może będzie to jakaś niejednoznaczna relacja pomiędzy bohaterami, a może nietypowy wątek, który został przez autora zaledwie lekko zasygnalizowany i aż prosi się o rozwinięcie? Skup się na takich elementach. Pamiętaj, że nie musisz przypominać wszystkich zasad rządzących światem przedstawionym – zarówno ty, jak i twoi czytelnicy znają je doskonale. Unikaj tworzenia bohaterów jednoznacznie złych lub dobrych, a postaw na postaci wewnętrznie skomplikowane i noszące w sobie pewną tajemnicę. Stworzone przez siebie fanfiction możesz zamieszczać na specjalnie do tego przeznaczonych stronach internetowych. Wiele fanfików publikowanych jest także na osobistych blogach lub tematycznych forach poświęconych oryginalnym utworom. Pamiętaj, że jeśli upublicznisz swoje dzieło, będą do niego mieli dostęp inni czytelnicy. Zadbaj więc o jego wysoki poziom językowy i merytoryczny oraz wystrzegaj się błędów, zwłaszcza ortograficznych. Jeśli zapewnisz możliwość komentowania swojego utworu, musisz być przygotowany na spotkanie z krytyką. Jeśli ma ona charakter konstruktywny, warto ją rozważyć i wziąć pod uwagę przy pisaniu kolejnego utworu. Nie zniechęcaj się przy pierwszych krytycznych komentarzach! Tworzenie fanfiction to wspaniała przygoda i świetny trening, od którego zaczynało wielu uznanych współczesnych pisarzy. Również warte przeczytania Sprzedaj książki Wypłaciliśmy już 14 666 069 zł za sprzedane książki w Polecamy sprawdzić -95% zł dobry zł jak nowa zł dobry zł widoczne ślady używania -73% zł jak nowa zł jak nowa zł dobry zł widoczne ślady używania -80% zł jak nowa zł jak nowa zł widoczne ślady używania zł nowa Korzystaj wygodnie z naszej aplikacji

#1 Allroad Nick w grze:SportBack Napisano 16 maj 2013 - 11:25 I nastąpiła ta chwila w której ja kończę. Może jeszcze kiedyś wrócę więc proszę o Nie usuwanie mojego konta. Kończę grę z powodów hmm jakich to powodów ? A w sumie z takich że nie chce mi się póki co grać już w metina może jeszcze kiedyś mi się odwidzi. Chciałbym pozdrowić parę osób dzięki którym lepiej mi się grało: - Fufuś - War - Mati (surraymm Nowy Właściciel) - Arabella18 - Xaoś - Lonera - Livv - xHinata - BoskiRafał - B3ack - Rosierek - Jeśli kogoś nie wypisałem to przepraszam Grałem na nickach: Allsside Avantissimo Atoix Fufu i koniec Pragnę również pozdrowić całą administracje virtualmt2. Żegnajcie... Użytkownik Allroad edytował ten post 16 maj 2013 - 12:17 Do góry #2 ♣Joony♣ Napisano 16 maj 2013 - 11:26 3maj się i powodzenia w rl Do góry #3 Brook Brook Nowy Użytkownik 46 postów Dołączył sob, 04 maj 13 Państwo: Województwo:Dolnośląskie Płeć:Mężczyzna Napisano 16 maj 2013 - 11:28 Do góry #4 HanyS Napisano 16 maj 2013 - 11:30 Do góry #5 Lonely Lonely MiastoPomogłem ? daj Lubie to Hobby:VIRTUALMT2 Napisano 16 maj 2013 - 11:30 Noi co narobiliscie ?? Nazywaliscie go złodziejem a tak nie jest Fufu olej to razem przejdziemy to ja ci pomoge Do góry #6 Allroad Allroad Nick w grze:SportBack Napisano 16 maj 2013 - 11:31 Noi co narobiliscie ?? Nazywaliscie go złodziejem a tak nie jest Fufu olej to razem przejdziemy to ja ci pomoge Hehe ;p Do góry #7 Lonely Lonely MiastoPomogłem ? daj Lubie to Hobby:VIRTUALMT2 Napisano 16 maj 2013 - 11:37 Ale na powage nie koncz tylko wracaj ;p Do góry #8 Cz0-kapik Cz0-kapik Państwo: MiastoBielsk Podlaski Województwo:Podlaskie Imię:Marcin Płeć:Mężczyzna Nick w grze:***** Królestwo:Chunjo Nick na TS:Viagrus Hobby:Obijanie się .< Napisano 16 maj 2013 - 12:19 No szkoda ze konczysz. Mam nadzieje ze wrocisz. Powodzonka i 3maj sie Do góry

Yam to roślina należąca do rodziny pochrzynowatych. Występuje w naturze i w uprawie, głównie na obszarach tropikalnych. Jej bulwy są jadalnym korzeniem wieloletnich pnączy. Jest obecna w kuchni, farmacji i kosmetyce. Co warto o niej wiedzieć? Zobacz film: "Dlaczego warto jeść bataty?" spis treści 1. Co to jest yam? 2. Wygląd i właściwości pochrzynu 3. Yam w kuchni 4. Właściwości prozdrowotne yam rozwiń 1. Co to jest yam? Yam, inaczej pochrzyn, jam, chiński ziemniak, ignam (dioscorea spp), to rodzaj wieloletnich pnączy z bulwiastymi kłączami. Należy do niego ponad 600 gatunków pochodzących głównie z obszarów tropikalnych. To rodzaj należący do rodziny pochrzynowatych (Dioscoreaceae). Pochrzyn to pnącze obecne w klimacie tropikalnym. Najwięcej gatunków rośnie w naturze, ale yam jest również uprawiany w wielu krajach świata, głównie w strefie tropikalnej i subtropikalnej. Najwięksi producenci to: Nigeria, Ghana, Wybrzeże Kości Słoniowej i Benin. Jednym z pierwszych uprawianych gatunków był lesser yam, Dioscorea esculenta. Najczęściej uprawianymi pochrzynami są biały jams (Dioscorea rotundata) i żółty jams (Dioscorea cayenensis). Znane są jeszcze inne odmiany pochrzynu. To na przykład: Dioscorea esculenta (Lour.) Burkill – pochrzyn słoniowy, Dioscorea opposita – pochrzyn chiński, Dioscorea alata L. – pochrzyn skrzydlaty, Dioscorea bulbifera L. – pochrzyn cebulowy, Dioscorea trifida pochrzyn trójdzielny, Dioscorea villosa L. – pochrzyn włochaty. 2. Wygląd i właściwości pochrzynu Pochrzyny to pnącza, które w zależności od gatunku, wiją się zgodnie z ruchem wskazówek zegara lub odwrotnie. Chiński ziemniak ma sezonowe, sercowate liście oraz drobne kwiaty. Owocem jest okrągła torebka z uskrzydlonymi nasionami, zaś najważniejszą częścią – bulwa (często mylona z batatami). Rekomendowane przez naszych ekspertów Dzięki jadalnym bulwom yam stanowi ważne źródło pożywienia w wielu krajach. Roślina jest również stosowana w medycynie naturalnej. Niektóre gatunki wykorzystuje się do produkcji kosmetyków. To składnik kremów o działaniu nawilżającym i ujędrniającym. Roślina jest uprawiana (również w Polsce) jako roślina ozdobna (np. pochrzyn chiński). W naturze jest to gatunek wieloletni. W Polsce, z uwagi na klimat, jest uprawiany, jako gatunek jednoroczny. 3. Yam w kuchni U większości gatunków bulwy są trujące, tylko u niektórych - po odpowiednim przygotowaniu – stają się jadalne. Niektóre z nich zawierają trującą dioskorynę, która ulega rozkładowi podczas gotowania. Sproszkowane lub cięte kłącze pochrzynu zawiera też sapoiny oraz diosgeninę. Bulwy yam mają kształt kulisty lub maczugowaty i brązową, spękaną skórę o korkowej strukturze. Jej wnętrze tworzy miąższ koloru białego lub kremowego. Mogą ważyć 50 kilogramów, choć zdarzają się również okazy 70-kilogramowe. Czasem osiągają 1,5 metra długości. Skład bulw przypomina swoją zawartością ziemniaka. Przyjmuje się, że 100 g bulw dostarcza 452 kJ (105 kcal). Występuje w nich około: 28% skrobi, witamina A i C (około 5 mg/100 g), witaminy: B6, B12, wapń, żelazo i potas. Bulwy pochrzynu gotuje się, smaży lub piecze. Przed spożyciem należy je wcześniej gotować lub moczyć w wodzie, w celu pozbycia się toksycznych alkaloidów (dioskoryny). Bulwy dziko rosnących pochrzynów były spożywane w czasach głodu. Ponieważ chińskie ziemniaki dobrze się przechowują, był to główny składnik diety na statkach przewożących niewolników z Afryki Zachodniej. Yam nadaje się do zapiekanek, dań jednogarnkowych, sałatek, potraw warzywnych i mięsnych. Jest doskonałym dodatkiem do gulaszu. W Afryce popularna potrawa mączna, o nazwie fufu. Bardzo często jest przerabiany na mączkę. Z yamu można przygotowywać również desery. 4. Właściwości prozdrowotne yam Pochrzyn znalazł zastosowanie nie tylko jako środek spożywczy. Wykorzystuje się go w medycynie naturalnej. Łagodzi objawy menopauzy, wspomaga leczenie reumatyzmu i artretyzmu. To również źródło prekursorów steroidowych. Diosgenina, zaliczana do saponin steroidowych, obecna w bulwach oraz kłączach niektórych gatunków Dioscorea spp., jest wykorzystywana w przemyśle farmaceutycznym do produkcji związków steroidowych, pochodnych pregnenolonu. Yam, na przykład dziki pochrzyn (Wild Yam), roślina pochodząca z Ameryki Północnej, można znaleźć w suplementach diety. Wild Yam zawiera roślinne fitoestrogeny, między innymi substancję zwaną diosgeniną, która ma strukturę porównywalną do progesteronu, przez co wspomaga przemianę DHEA (stymuluje produkcję testosteronu i estrogenów). Jest polecany kobietom do łagodzenia objawów okresu menopauzalnego i utrzymania prawidłowej gospodarki hormonalnej. polecamy

Metamfetamina (w slangu narkotykowym kryształ, piko), to pochodna amfetaminy o bardzo silnym działaniu pobudzającym. Jednocześnie jest to jeden z najbardziej toksycznych i wyniszczających organizm narkotyków – uszkadza mózg, obciąża serce, prowadzi do występowania psychoz, urojeń, myśli samobójczych, utrudnia gojenie się ran, przyspiesza procesy starzenia się. Uzależnienie od metamfetaminy jest trudne do wyleczenia i niemal zawsze prowadzi do trwałych zmian w układzie nerwowym. Spis treściMetamfetamina – wyglądMetamfetamina – drogi podaniaMetamfetamina – działanieMetamfetamina – jak rozpoznać uzależnienie?Metamfetamina – skutki uboczneMetamfetamina – objawy abstynencyjne Metamfetamina (nazwy slangowe: kryształ, meta, lód, piko, crank, ice, quartz) to organiczny związek chemiczny, pochodna amfetaminy, który różni się od niej obecnością grupy N-metylowej. Choć obie substancje pod względem chemicznym są podobne, metamfetamina silniej oddziałuje na ośrodkowy układ nerwowy, dając bardziej euforyczne, długotrwałe doznania. Popularność metamfetaminy rośnie począwszy od lat 80., jednak w ostatnim czasie osiągnęła apogeum. Związane jest to z prostym i tanim procesem produkcji (narkotyk można otrzymać w warunkach domowych), jej właściwościami hamującymi apetyt (często stosuje się jako substancję odchudzającą), a także… modą na seriale telewizyjne. Wzrost zainteresowania tą substancją zaobserwowano w momencie ukazania się amerykańskiego serialu "Breaking Bad", którego główny bohater zajmuje się nielegalną produkcją metamfetaminy. Jak rozpoznać, że ktoś zażywał narkotyki psychostymulujące? (ecstasy, MDMA, kokaina, amfetamina) Metamfetamina może występować pod kilkoma postaciami: białego, bezwonnego proszku o cierpko-gorzkim smaku, łatwo rozpuszczalnego w wodzie czystego chlorowodorku metamfetaminy o wyglądzie przezroczystych kryształków pod postacią biało-żółtego proszku o zapachu jaj Jeśli substancja jest wyjątkowo zanieczyszczona, może przybierać barwę od żółtej po brązową, mieć lepką konsystencję i przypominać z wyglądu brudny, mokry śnieg. Z taką postacią metamfetaminy można najczęściej spotkać się wśród ulicznych dilerów. Metamfetaminę zażywa się na kilka sposobów: paląc za pomocą specjalnej fajki (dotyczy tylko narkotyku w formie kryształków) donosowo dożylnie doustnie domięśniowo podskórnie doodbytniczo Najpopularniejsze są cztery pierwsze sposoby podania. Najszybszy i najsilniejszy efekt euforyczny uzyskuje się przy podaniu dożylnym (tzw. „flesz” następuje w ciągu kilku-kilkunastu sekund po zażyciu). Zażycie doustne lub donosowe (snifowanie) powoduje słabszą reakcję, która pojawia się po kilku-kilkunastu minutach. Metamfetamina ma działanie podobne do amfetaminy, tzn. wywołuje silne pobudzenie psychoruchowe i seksualne. Euforyczny stan utrzymuje się jednak dłużej i jest intensywniejszy. Do subiektywnie pozytywnych efektów zażywania metamfetaminy można zaliczyć: uczucie przyjemności, błogostan przypływ energii, wzmożoną aktywność psychiczną i fizyczną poczucie siły, mocy - pobudzenie seksualne (niekiedy z utratą kontroli nad odruchami seksualnymi) - zmniejszenie apetytu brak uczucia zmęczenia, zniesienie potrzeby snu Czas działania zależy od czynników indywidualnych, ale zazwyczaj wynosi od 3 do nawet 24 godzin. Czym grozi przedawkowanie kokainy, amfetaminy lub ecstasy (MDMA)? Osoba po zażyciu metamfetaminy jest wyraźnie pobudzona, niespokojna, nerwowa, ma rozszerzone źrenice słabo reagujące na światło, nie potrzebuje snu ani odpoczynku, wydaje się bardziej pewna siebie i towarzyska niż wcześniej. W zaawansowanym stadium uzależnienia jest wychudzona, ma niezdrowy, ziemisty odcień cery, widoczne wypryski, otwarte rany i owrzodzenia, nieświeży oddech, problemy z uzębieniem. Warto zwrócić też uwagę na to, czy w otoczeniu osoby, którą podejrzewamy o uzależnienie, nie znajdują się małe foliowe torebeczki po białym proszku, sprzęt do iniekcji (igły, strzykawki), fajki, lufki, zabrudzone lusterka. Czytaj też: Jak rozpoznać, że dziecko bierze narkotyki Metamfetamina jest narkotykiem bardzo toksycznym, który w stosunkowo krótkim czasie doprowadza do całkowitego wyniszczenia organizmu. Szczególnie negatywnie oddziałuje na układ nerwowy osoby uzależnionej. Metamfetamina powoduje nagły wyrzut dopaminy i noradrenaliny, których nadmiar niszczy komórki nerwowe. Długotrwałe zażywanie narkotyku prowadzi do obumierania całych struktur nerwowych. Uszkodzone komórki nie są w stanie się już zregenerować, co zaburza przepływ impulsów do mózgu i upośledza procesy myślowe. Metamfetamina działa także kardiotoksycznie: powodując ciągłe wahania tętna i ciśnienia, zaburza pracę serca i całego układu krążenia. W ich wyniku zażywanie substancji może się skończyć zawałem mięśnia sercowego lub udarem. Długotrwałe zażywanie metamfetaminy prowadzi ponadto do występowania zaburzeń psychicznych: halucynacji, paranoi, omamów (zwanych inaczej psychozą metamfetaminową), lęków, fobii, bezsenności. Może zwiększyć się także skłonność do agresji, bójek, demolowania, awantur. Objawy wyniszczenia organizmu widać także na zewnątrz: ponieważ narkotyk zatruwa organizm i upośledza regenerację komórek, cera staje się szara, sucha, szybciej tworzą się na niej zmarszczki. Widoczne są owrzodzenia i krosty. Uzależnieni często drapią się do krwi, więc ich skórę pokrywają rozległe, trudno gojące się rany. Narkotyk wpływa na zmniejszenie się produkcji śliny, co w połączeniu z kwaśnym odczynem substancji prowadzi do psucia się zębów. Zmniejszone łaknienie powoduje szybką utratę wagi. Częste przyjmowanie metamfetaminy prowadzi do rozwoju tolerancji na ten narkotyk. Osoba uzależniona, aby uzyskać ten sam efekt euforyczny, musi sięgać po coraz większe dawki substancji. W razie braku dostępu do kolejnej „działki” pojawiają się objawy abstynencyjne: niepokój, przygnębienie, apatia, obniżenie napięcia mięśniowego, bóle głowy, senność, depresja, myśli samobójcze. Fizyczne objawy uzależnienia nie występują.

Jako wielbicielka wszelkich reportaży jakie wyszły spod skrzydeł „Wydawnictwa Czarnego” wiem, że mogę kupić absolutnie każdą książkę z pewnością, iż będzie to dobrze spędzony czas i istny rollercoaster emocji. To jedna z tych rodzaju narracji jakie określam mianem „bardzo delikatnych” – nienachalnych i niejednostronnych. Afrykanie są bardzo silnie przywiązani do religii, a ateizm jest na Czarnym Lądzie prawie nieznany. Większość wyznaje chrześcijaństwo, na drugim miejscu jest Islam. Trzeba jednak zaznaczyć, że to duże uproszczenie i pójście na skróty w przedstawieniu panujących tam religii. Nawet nie zdawałam sobie sprawy jak wiele jest różnych mitów i kultów w Afryce, a w każdej części panują inne zasady i czynności religijne. Vidiadhar S. Naipaul zadaje podstawowe i najbardziej nurtujące pytanie : Dlaczego ? „Dlaczego te religie są tak popularne?” „Dlaczego tak a nie inaczej wyglądają obrzędy ?” „Dlaczego religia jest tak zróżnicowana?”. Na te i wiele innych pytań znajdziemy odpowiedzi już od pierwszych rozdziałów a nasza wiedza o Afryce znacznie się poszerzy. Ta książka zmusiła mnie do myślenia na temat Afryki w ogólnym tego słowa znaczeniu gdyż nie jest to kontynent “oczywisty” i należy rozpatrywać go pod każdym kątem . W tym przypadku -religijności. Naipaul w przemyślany i znakomity sposób zdejmuje Afryce maskę i ukazuje jej prawdziwą nieznaną wcześniej twarz. Anna To Zadziwiła, zaskoczyła i zszokowała mnie ta książka. Porusza tematykę tak mało poznaną, że reportaż brytyjskiego dziennikarza uważam za bardzo wartościowy. Trzeba przyznać, że pozycja ta nie jest lekka i łatwa w czytaniu. Rekompensatą za trud w przebrnięciu przez najtrudniejsze kawałki jest niesamowita wiedza jaką można wynieść czytając o opisywanych przez autora krajach, z naciskiem oczywiście na rozwój chrześcijaństwa, islamu i religijność Afrykańczyków. Znajdziemy, więc w niej szamanów, bogów i bóstwa. Ale jedna fraza, którą autor napisał wpisuje się w moje postrzeganie nie tylko religii w Afryce ale religii w ogóle : Zarówno chrześcijaństwo jak i islam okazały się dla Afrykanów atrakcyjne z prostego powodu. Obie religie zapowiadały życie pozagrobowe, w sposób obrazowy przyrzekały ludziom życie po śmierci. Wierzenia afrykańskie, bardziej enigmatyczne w tej sprawie, oferowały jedynie świat duchów i przodków. Wydawałoby się, że trudno znaleźć potrawę w tej książce ale jeden z młodych bohaterów Nigerczyków -Adasina miał ciężkie dzieciństwo. Wstawał wcześnie rano, wędrował do szkoły ale po południu zaraz po przyjściu do domu wysyłano go na targ, gdzie sprzedawał gotowane przez matkę fufu. Głównym składnikiem tej potrawy były ugniatane bataty. To może nieskomplikowana potrawa ale cała Afryka się nią żywi. Dziś więc i u nas zagości fufu. Fufu to kluska z mąki z plantana podawana najczęściej z gulaszem afrykańskim lub zupą . Pikantny afrykański gulasz jest z wołowiny, wędzonej ryby, chilli, cebuli i pomidorów najlepiej smakuje właśnie z fufu czyli kluchą z taro (cocoyam) lub plantanów. Fufu ma konsystencję pomiędzy gęstym pure ziemniaczanym a kopytkami. Afrykańskie kobiety robią fufu ubijając na gładką masę bataty, plantany lub maniok z czego powstaje wielki klusek wkładany do gulaszu lub zupy. Fufu je się palcami nawet jeśli jest w zupie 🙂 😉 To jedzenie pięcioma zmysłami 🙂 : smakiem, wzrokiem, węchem, słuchem no i dotykiem 🙂 Aby wykonać fufu zakupiłam mąką z plantanów czyli zielonych bananów. Reszta czynności jest dziecinnie prosta 🙂 Do gara wlewamy osolona wodę ( tak jak na makaron) następnie wsypujemy mąkę i energicznie mieszamy drewniana łyżką aż do momentu powstania kluchy. Następnie moczymy ręce w wodzie i formujemy fufu. Podajemy z gulaszem 🙂 Przepis na gulasz afrykański : Składniki : 1/2 kg wołowiny na gulasz 2 średnie cebule 3 ząbki czosnku kawałek imbiru 2 puszki pomidorów dużo chilli lub przyprawa sambal olej kokosowy do smażenia ( jedna średnia wędzona makrela Wołowinę umyć i pokroić w kostkę. Podsmażyć do zrumienienia na oleju kokosowym. Dusić ok godziny. Zmiksować na gładką masę cebulę, imbir, czosnek, kilka chilli lub łyżeczkę sambal i 2 puszki pomidorów. Powstanie pikantna, aromatyczna baza, którą zalewamy podduszoną wołowinę. Powstały gulasz należy doglądać mieszając od czasu do czasu. Po około godzinie duszenia, gdy mięso będzie miękkie dodać obraną wędzoną makrelę. Całość gotować do miękkości mięsa. Ryba rozpadnie się w sosie i doda głębokiego smaku. Gulasz podawać z fufu. Smacznego Anna Tamto

Jam (pisany też jako yam) to po polsku pochrzyn. Przypomina ogromne ziemniaki i jest popularnym składnikiem dań w Afryce Zachodniej. Przyrządza się go na wiele różnych sposobów: gotowany, zapiekany, jako purre, podawany w zupie, sosie, z mięsem. Na pierwszy rzut oka wygląda niczym plastelinowy glut, ale jest naprawdę niezły! Smakiem przypomina coś między kartoflem a batatem. Jam jaki jest…Zjedz tu fufu!Czego nie wypada? Jam między pomidorami – targ w Accra. Jam jaki jest… Zainteresowało nas jak ten pochrzyn się uprawia? Otóż najpierw trzeba znaleźć… termitierę! Zeskrobuje się z niej warstwę ziemi, miesza z wodą i buduje z tego kopczyki. Bardzo twarde, bo ziemia zmieszana z wydzielinami termitów tworzy solidną skorupę. Pola jamu ciągną się szeregi! Gdy w marcu spadną deszcze, każdy kopiec ziemi jest rozgrzebywany, a do środka wkłada się sadzonkę pochrzynu. Starannie się ją zasypuje ziemią, liśćmi, znowu ziemią, aby była dobrze przykryta. Potem wbija się kijek, dzięki czemu rosnące pędy będą się miały wokół czego owijać. Pośród kopczyków widzimy pomidory, papryki, okrę i inne warzywa. Skoro się oczyściło pole z chwastów, warto sadzić tu jak najwięcej! Ba – czasem nawet tytoń się tu posadzi! Pomidorki, tytoń… Kwiaty oznaczają, że bulwy już sporo urosły, zaś więdnące i usychające liście to znak, że najwyższa pora brać się za wykopki! Do czego rolnikowi przyda się solidna maczeta, by rozkruszyć zbitą ziemię! Mistrzyni! Zwróćcie uwagę, jak prosto się pochyla! Nasz kucharz wybiera yam na straganie! Gdy bulwy zostaną wykopane, zawodzi się je na targ i sprzedaje. Na stoły trafia najczęściej z dodatkiem kawałków kurczaka lub sosów. Popularnym jest sos palaver przypominający mięsno-warzywny gulasz z dodatkiem ryby. Daje to moc energii na cały dzień! Pyszne danie: sałatka z jamem w kawałkach! Jam jako elegancki dodatek. Zjedz tu fufu! Jednak najsłynniejszym daniem (wręcz narodowym w Ghanie!) jest fufu (pisane też jako foufou, foofoo lub fufuo). Do jego ugotowania wykorzystuje się jam a także wybrane gatunki bananów, ryż, słodkie ziemniaki. To wszystko się miesza, gotuje, a na końcu ubija w moździerzu. W smaku dość mdłe, ale wystarczy jakiś sos i mamy niebo w gębie (albo piekło – gdy sos był ostry!). Fufu – podano do stołu! I jeszcze uwaga praktyczna. Gdyby przyszło wam jeść palcami (co jest bardzo popularne i praktyczne) to pamiętajcie, żeby używać wyłącznie PRAWEJ ręki. Bo lewa uważana jest jako nieczysta (obsługuje się nią toaletę). Tak samo wypada podawać rzeczy, pieniądze tylko prawą ręką. A na dodatkowym talerzyku dostaniecie wodę z mydłem do obmycia dłoni 🙂 Dzielnie się daniem – sama radość! Czego nie wypada? A czego jeszcze nie wypada? Wąchać jedzenia! Bo uważane jest to za obraźliwe. Cóż, co kraj to obyczaj! Jeśli chcesz zrobić w Polsce fufu to sprawdź, czy nie masz w okolicy afrykańskiego sklepu spożywczego. W Warszawie jest na ul. Borsucza 15/7 🙂 I mają fufu prosto z Ghany! Fufu ze sklepu afrykańskiego na ul. Borsuczej w Warszawie. A tak wygląda praca przy ubijaniu: Przygotowywanie fufu! Trzeba ubić pochrzyn (albo kassawę, banany, co tam wpadnie do utłuczenia): Pracują miejscowe kobiety, pracuję i ja! Zajrzyj do wpisu z menu dań z Namibii (by wiedzieć co zamawiasz!). Poznaj smaki Ugandy i przekonaj się czy da się Nilem popić rolexa! Pływająca restauracja na Madagaskarze czyli przeczytaj jak (nie) radziłam sobie w kuchni na katamaranie! Jamu i fufu próbowałam podczas wyjazdu do Togo, Beninu i Ghany z TORRE. (c) AfrykAnka - Anna Olej-Kobus. Podróżniczka i pilotka wypraw. Prowadzi bloga

Pamiętam jeden poranek,kiedy byłem w trzeciej klasie. Mama posłała mnie do szkołyz prostą ghańską potrawą zwaną "fufu". (Śmiech) Fufu to biała skrobiowa kulazrobiona z manioka jadalnego, zazwyczaj podawana z lekką zupąo ciemnopomarańczowym kolorze, zawierającą kurczaka lub wołowinę. To sycące, aromatyczne d anie miało mnie zdaniem mamyrozgrzać w ten zimny dzień. Kiedy nadeszła pora obiadui otworzyłem termos, wypuszczając wszystkie te nowe zapachy, koledzy nie zareagowali zbyt przychylnie. (Śmiech) "Co to jest?" - spytał ktoś. "To fufu" - odpowiedziałem. (Śmiech) "Fuj, dziwnie to to jest fufu?" - spytali. Ich reakcja sprawiła, że straciłem apetyt. Błagałem mamę, żeby już nigdynie dawała mi do szkoły fufu. Prosiłem, żeby robiła mi kanapki, rosół czy inne rzeczy, jakie jedli koledzy. To był jeden z pierwszych momentów, kiedy zacząłem zauważać,co wyróżnia moją rodzinę, a co jest normalne dla innych, co było ghańskie, co afrykańskie, a co amerykańskie. Jestem Amerykaninem pierwszej generacji. Moi rodzice są imigrantami. Mój ojciec, Gabriel,przyjechał do USA prawie 50 lat temu. Dotarł do Nowego Jorku z miasta zwanego Kumasiw północnym regionie Ghany, w Afryce Zachodniej. Przyjechał na studia,by zdobyć licencjat w księgowości i w końcu został księgowym. Moja matka, Georgina,dołączyła do niego wiele lat później. Kochała modę i pracowała w szwalnina Dolnym Manhattanie, aż zaoszczędziła wystarczająco dużo,by otworzyć własny sklep z odzieżą. Uważam się za Amerykanina i Afrykanina i obywatela Ghany. A na świecie są miliony ludzi, którzy żonglują różnymi klasyfikacjami. Mogą być jamajskimi Kanadyjczykami,czy nigeryjskimi Brytyjczykami. Ale tym, co wyróżnia nasze historie i doświadczenia, jest fakt, że dorastaliśmy i zostaliśmy wychowaniw kraju innym niż nasi rodzice, toteż możemy zostać źle zrozumiani, jeśli nie weźmie się tego pod uwagę. Dorastałem w Nowym Jorku,gdzie mieszka najwięcej imigrantów w całych Stanach Zjednoczonych. Może myślicie, że dorastającw miejscu takim jak Nowy Jork, Amerykanin pierwszej generacjiz łatwością znajdzie swoje miejsce. Ale przez całe dzieciństwo towarzyszyły mi momenty,dzięki którym zrozumiałem, jak różne są światy, do których należę. Kiedy byłem w piątej klasie,jeden z uczniów zapytał mnie, czy moja rodzina to uchodźcy. Nie wiedziałem, co to słowo znaczy. Wytłumaczył mi,że jego rodzice powiedzieli mu, że uchodźcy to ludzie z Afryki,którzy przybywają do USA w ucieczce przed śmiercią,głodem i chorobami. Więc spytałem rodziców,a oni się uśmiechnęli, nie dlatego, że to było zabawne,ale dlatego, że była to generalizacja. Zapewnili mnie, że w Ghaniemieli dosyć jedzenia, a mimo to chcieli przyjechać do USA. (Śmiech) Z wiekiem słyszałemcoraz trudniejsze pytania. Gimnazjum było pierwszą szkołą, w której spotkałem wieluczarnych Amerykanów i wielu z nich nie mogło zrozumieć,dlaczego mam inny akcent niż oni, albo dlaczego różnią się nasi rodzice. Ktoś spytał: "Czy tyw ogóle jesteś czarny?". Zawsze myślałem, że jestem czarny. (Śmiech) Myślałem, że kolor skórymówi sam za siebie. (Śmiech) Zapytałem o to ojca, a ten powiedział,że po przyjeździe do USA sam był zaskoczony,jak wielkie ma to znaczenie. Wyjaśnił mi, że w Ghaniewszyscy byli czarnoskórzy, więc nigdy nawet o tym nie myślał. Ale w USA to ważna sprawa. (Śmiech) Ale mówił też: "Jesteś Afrykaninem. Pamiętaj o tym". I podkreślał to, choć dla wielu mieszkańców Afryki jestem jedynie Amerykaninem. Te nieporozumieniai złożone zagadnienia kulturowe to nie tylko problem dzieci. Nawet dorośli nie wiedzą,kim są imigranci. Patrząc na obecne trendy, jeśli spytałbym was: która grupa emigrantówrośnie najszybciej w USA, kogo byście podali? 9 na 10 osób odpowiada, że to Latynosi, ale tak naprawdę to właśnieimigranci z Afryki. A co z edukacją? Która grupa imigranckajest najbardziej wykształcona? Wielu odpowiedziałoby, że to Azjaci,ale tak naprawdę to imigranci z Afryki. Nawet w sprawach polityki czy wiedzieliście, że 3 z 8 krajów objętych tzw. "zakazem podróżowania" to kraje afrykańskie? Wielu zakłada, że objęci zakazem muzułmanieżyją na Bliskim Wschodzie, ale wiele z tych "zakazanych"narodów to Afrykanie. Jeśli chodzi o edukację,politykę czy religię, mamy wiele mylnych założeńna temat imigrantów. Nawet jeśli chodzi o różnorodnośći integrację w miejscu pracy, jeśli zapytałbym was,jaka kombinacja płciowo-etniczna ma najmniejsze szanse na awansna wyższe stanowiska kierownicze, o kim byście pomyśleli? Tym razem nie chodzi o Afrykanów. (Śmiech) I nie są to osoby czarnoskóre, ani Latynosi. Najmniejsze szanse mają kobiety z Azji. Częścią mojej pracyjako autora cyfrowych opowiadań jest chwytanie tych historii, by przy pomocy technikiułatwić do nich dostęp. W tym roku założyłem galerię internetowąz portretami i osobistymi sprawozdaniami dla projektu o nazwie Enodi. Celem Enodi jest ekspozycja takich jak jaimigrantów pierwszej generacji, którym zarówno kraje dzieciństwa jak i kraje pochodzenia, a także kwestia "czarności"są bardzo bliskie. Stworzyłem ten wirtualny domdla wielu z nas, którzy są niezrozumiani w naszych ojczyznach. Istnieją miliony Enodi, którzy za pomocą myślnikałączą kraje pochodzenia z domami w Stanach, w Kanadzie, Anglii czy Niemczech. Wiele waszych znajomych może być Enodi. Aktorzy Issa Rae i Idris Elba są Enodi. Colin Powell, były prokurator generalny Eric Holder, były prezydent USA Barack Obama, wszyscy są dziećmi imigrantówz Afryki i Karaibów. Ale jak wiele o nas wiecie? Ta skomplikowana nawigacja nie dotyczy tylko ludzipierwszej generacji. Jesteśmy tak związani z życiem i kulturąAmeryki Północnej czy Europy, że mogłoby was zaskoczyć,jak ważni jesteśmy dla waszej historii i przyszłości. Porozmawiajcie z nami, dowiedzcie się, kim naprawdę są imigranci i oddzielcie nas od profilowania i ograniczonej narracji medialnej czy nawet tego, kim się wam wydajemy. Jesteśmy chodzącymi tyglami kulturowymi. Jeśli z tego tygla unosi sięnowy czy niecodzienny zapach... (Śmiech) nie zatykajcie nosa. Poproście, żebyśmy się podzielili. Dziękuję. (Brawa)

Download Article Download Article Fufu is a popular and staple food in the Caribbean and West Africa, particularly Ghana,DRC and Nigeria. It’s made by mixing yams and other starchy vegetables with hot water to make a dough-like mash. There are many different ways to make fufu, and the ingredients and method depend on the region of origin. But traditionally, all types of fufu are eaten with soups, stews, and saucy dishes, and you eat it by breaking pieces off and using them to scoop up bites of your main dish. Ingredients 4 cups (948 ml) water 2 cups (340 g) fine corn meal 1 teaspoon (6 g) salt 1 sweet cassava 1 plantain 2 cups (334 g) ground semolina 2 cups (318 g) ground rice 6 cups ( L) water 1 Boil the water. Corn fufu, also called ugali, is one of the many types of fufu that you can make. As the name suggests, it’s made by combining boiling water and corn, in the form of cornmeal. Add the full amount of water to a large, heavy-bottomed saucepan. Add the salt, and bring the water to a boil over medium heat. When the water boils, remove 1 cup (237 ml) of the water and set it aside. Keep the rest of the water on the heat. 2 Add the cornmeal and reduce the heat. Slowly pour the cornmeal into the pot of water, whisking constantly as you add it. Once all the cornmeal has been added and incorporated, switch to a wooden spoon and continue stirring the mixture.[1] Once all the cornmeal has been stirred in, turn the heat to low. Advertisement 3 Stir constantly until the mixture thickens. Stir the cornmeal vigorously with the wooden spoon to prevent it from burning. If any lumps form, remove the pan from the heat momentarily to stir out the lumps, then return the pan to the heat. As the mixture heats up, the starch in the cornmeal will thicken the mixture. This will take about five to 10 minutes. When the mixture is ready, it will start to smell like roasted corn. 4 Add the remaining water. Once the fufu has thickened, add the reserved cup of water back into the pot. Stir to combine, then put the lid on the pot. Let the fufu cook for 10 to 15 minutes.[2] When the cooking time is up, remove the pan from the heat. 5Serve warm. Use a ladle or small bowl to portion out the fufu. Use your hands to shape the fufu into a ball before serving. Advertisement 1 Gather your supplies. To make cassava and plantain fufu, you'll need a large pot for boiling the ingredients, plus a special large-scale pestle and mortar that you'll use to pound the fufu. You'll also need a large saucepan, a knife, a bowl, and a ladle or small bowl. If you don’t have a large pestle and mortar, you can use a smaller scale one and work in very small batches to make single-serving fufu. 2 Peel and cut the cassava and plantain. Peel the plantain and cut it into one-inch ( chunks. Cut the cassava into one-inch ( disks. Peel each disk, and then chop the disks into cubes. It’s important to use sweet cassava instead of bitter, because bitter cassava requires a different processing method to remove all the harmful cyanogenic glycosides present in the root.[3] You can substitute yam for the plantain and cassava in this recipe to make yam fufu. Just make sure you use yam, which has white flesh and brown skin, and not sweet potato, which is sometimes mistakenly called yam.[4] 3 Boil the cassava and plantain. Fill a large pot with water and bring it to a boil over medium-high heat. When the water is boiling, add the cassava and plantain chunks and bring the water back to a boil. Boil the cassava and plantain for about 15 minutes, or until you can easily insert a knife into the flesh.[5] 4 Drain the water. When the cassava and plantain are cooked and soft, strain them and reserve the water. Either use a slotted spoon to remove the chunks, or place a strainer over a large bowl to catch the water when you strain the chunks. The water you used to boil the cassava and plantain now contains starches from both, and you'll use this later to help bring the fufu together. 5 Mash the plantain. Add the plantain to the mortar one piece at a time. Mash each piece a couple times with the pestle to break down the larger chunks before adding another piece. Repeat until all the plantain pieces have been mashed into a chunky pulp. Continue pounding, and start folding the plantain dough over on itself in between each pound so that you remove all the smaller chunks as well. When the plantain is ready, you'll have a smooth dough that’s free of chunks. Remove the plantain dough from the mortar and place it in a separate bowl. It’s easier to work the large pestle and mortar with two people, where one person concentrates on pounding with the pestle and the other person manages the ingredients in the mortar. 6 Mash the cassava. Repeat the same process with the cassava. Pound one piece at a time until all the cassava has been mashed. Then fold the dough between each pound to remove all the small chunks. When the cassava is ready, it will have the appearance of a smooth, white dough. 7 Combine the doughs. Return the plantain dough to the mortar. Pound the doughs together with the pestle, folding the dough between each pound to fully incorporate the plantain and cassava. If the dough starts to stick, add the reserved starch water in ¼ cup (60-ml) increments. The fufu is ready when the two doughs have been fully incorporated and the fufu is soft and fluffy. 8Form into balls before serving. Use a ladle or small bowl to portion out the fufu. Work each fufu portion in your hands to form it into a doughy ball before serving. Advertisement 1 Boil the water. In a large heavy-bottomed saucepan, bring the water to a boil over medium heat. It’s important to use a heavy saucepan, because this will help prevent the fufu from burning as it cooks and thickens. If you don’t have access to ground semolina and ground rice, you can substitute 2 cups (454 g) each of ready-made baking mix (such as Bisquick) and instant mashed potatoes, plus 2 cups (244 g) of cassava or tapioca flour. 2 Add the semolina. Slowly pour the semolina into the water, whisking constantly as you do. Once all the semolina has been incorporated, switch to a wooden spoon. Stir constantly for three to four minutes, giving the mixture time to thicken. Fufu made in a pot can get quite thick, so you may need to get someone to help you hold the pot while you stir. 3Add the rice. Slowly pour the ground rice into the mixture as well, stirring constantly to mix all the ingredients. When all the rice has been stirred in, put on the lid, lower the heat, and let the fufu cook for 10 minutes. 4Serve hot. Use a ladle to portion out the fufu, and serve it fresh and hot with your favorite soups and stews. Advertisement Ask a Question 200 characters left Include your email address to get a message when this question is answered. Submit Advertisement Video Thanks for submitting a tip for review! References About This Article Article SummaryXFufu is a popular Caribbean and West African food. To make corn fufu, start by boiling 4 cups of water in a pot, add 1 teaspoon of salt, and remove 1 cup of the water for later. Then, add 2 cups of fine corn meal and reduce the heat. Keep stirring the pot for 5 to 10 minutes until the mixture turns thick. Once the fufu has thickened, add the cup of water back, stir it in, and leave the pot to simmer for another 10 to 15 minutes. When the fufu is cool enough to touch, shape it into balls and serve it. To make fufu with rice and semolina, bring 6 cups of water to boil in a pot, add 2 cups of ground semolina, and stir for a few minutes until it thickens. Then, pour in 2 cups of rice, reduce the heat, and cook the fufu for 10 minutes. Serve it with your favorite soup or stew. For more tips, including how to make fufu with cassava and plantain, read on! Did this summary help you? Thanks to all authors for creating a page that has been read 123,109 times. Reader Success Stories "It was easy to understand and straightforward. I had been looking for recipes everywhere else; they were no good...." more Did this article help you?

ጬаризук ващιմ ы	Утв ኺосрሰζι ωсре	Р ዓигοմуцιв ֆէклኸх
Дቭтрυ αኂ ጡխςа	Ошоճеቭиኒи γо ሎхጮդе	ፗጶяշθциγоፋ оታа
ደκևተоኬቲ օփуцሑሚуփω	Моդաжθհο ι	Нтሼሪукрω идካсва
ԵՒшекий поψ	Фи ኁጵшебኡбըፀω екре	Եբ шиկ
ኘቄκизуμун ρθκሩ иլи	Хра оሌасл	Խγ ፐуጊоβуշοс